فلسفه قیام امام حسین(ع)

آیا واقعه عاشورا، معلول تعارضات قومى و قبیله اى و نتیجه خشونت پیامبر صلى الله علیه وآله در جنگ هاى بدر و احد و ... بوده است؛ همان گونه که یزید در هنگام ورود اسیران، به این موضوع اشاره کرد؟ و یا انحراف از سنت ابوبکر و عمر - در زمان عثمان - باعث قیام امام حسین علیه السلام شد؟در ریشه یابى حوادث واقعه عاشورا و تحلیل آن، نباید تنها به شعرى که یزید از قول شاعر بنى خندف - که در جاهلیت با خزرجیان درگیر بودند - خواند، استناد کرد؛ بلکه باید آن را در بستر تاریخى خود و با توجه به بررسى اهداف قیام، از زبان امام علیه السلام و نیز انگیزه هاى رویارویى یزید با آن تحلیل کرد.

پیرو واقعی امام حسین (ع)کسی است ...

عشق وصف‌ناپذیر به سید‌الشهدا‌ (ع) و دلدادگی نسبت به آن حضرت، این احساس را در برخی از افراد به وجود می‌آورد که واژگانی مانند دوستدار، پیرو یا مرید امام حسین (ع)، بیانگر شور و عشق درونی آنان نیست و برای همین، ترجیح می‌دهند خود را «نوکر» امام حسین (ع) بخوانند...

اما سؤال اصلی اینجاست که نوکر واقعی امام حسین (ع) کیست؟

 

فلسفه قیام امام حسین (ع)

مقدمه:

برخی با ارائه نظریات نسنجیده و غیر قابل قبول پیرامون فلسفه قیام عاشورا، تصویر وارونه و یا حداقل نامنا‎سب با شأن رهبری این قیام ارائه کرده‌اند و هیچ کدام از آنها، در ارائه یک تصویر روشن و جا‎مع از انگیزه‎های قیام امام حسین(ع) توفیق نداشته‎اند‎.

دسته عزاداری زنان قوم بنی اسد

در دوازدهمین روز از ماه محرم زنان و مردان شهرستان آمل دسته عزاداری "زنان بنی اسد" را در این شهرستان و در زیر بارش رحمت الهی برگزار کردند. به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا به نقل از بلاغ،بنی اسد نام قبیله  از قبایل بزرگ و سلحشور و مشهور عرب از فرزندان اسد بن خزیمة بن مدرکه می باشد. جمعی از علما، اصحاب، شعرا و حتی برخی از همسران پیامبر «صلی الله علیه و آله» از این قبیله بودند. این قبیله در هنگام بنای کوفه، جنوب مسجد کوفه را برای خود در نظر گرفتند. در جنگ جمل دوشادوش امام علی «علیه السلام» جنگیدند. در قیام امام حسین «علیه السلام» در سال 61 ق بنی اسد به سه دسته موافق حضرت، مخالف و بی طرف تقسیم شدند.

 

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

 

امام حسین (ع) فرموده‌اند:

عده‌ای از روی طمع، عبادت خدا می‌کنند، این عبادت سوداگران است؛ و جمعی از ترس، بندگی خدا می‌کنند، این عبادت بردگان است؛ و برخی به انگیزه شکر، خدا را عبادت می‌کنند؛ این عبادت آزادمردان و بهترین عبادت‌هاست.

(بحارالانوار، ج 78، ص 117)