سنگ درمانی(gem therapy) افسانه یا واقعیت؟

نظر شما چیست؟ شما نظر دهید.
در واقع بنظر می‌رسد مهم‌ترین دلیل برای عدم شرح و بحث ویژگی‌های فرادارویی سنگ‌ها و کانی‌ها همین عدم اشراف کامل بر موضوع بوده باشد.

استفاده از سنگ‌ها برای درمان بیماری‌های جسمی و روانی از دوران باستان مورد استقبال مردم بوده و قدمت چند هزارساله دارد. شواهد کاربرد سنگ‌های طبیعی برای درمان بیماری‌های مختلف در قدیمی‌ترین تمدن‌های بشری به چشم می‌خورد. اگرچه این نوع درمان در تاریخ قدمت طولانی دارد ولی مطالعات آکادمیک روی مکانیسم آن در سال‌های اخیر آغاز شده است.

امروز در دنیا این علم را با نام جم‌تراپی (gem therapy) و به‌عنوان یکی از شاخه‌های طب مکمل طبقه‌بندی می‌کنند. در طول تاریخ از سنگ‌های خاص برای اهداف درمانی، محافظت افراد در برابر بلایای طبیعی و تاثیرات نامطلوب محیطی استفاده می‌شده است. قدیمی‌ترین گزارش‌ها در مورد اعتقاد به خواص درمانی سنگ‌ها و گوهرها به ۴هزار سال پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد. در حال حاضر قدیمی‌ترین شواهد مکتوب درباره سنگ‌درمانی مربوط به کتیبه‌های سومری و متون هند باستان است. در طب سنتی هند (آیورادا) دستورات دقیقی در مورد تهیه پودر، خمیر و‌الگریز با سنگ‌های شفابخش وجود دارد.

 

در خاور دور و چین باستان نیز درمانگران به خواص درمانی سنگ‌ها اعتقاد داشتند و از آنها در درمان بیماران استفاده می‌کردند و ممارست در این کار این کشور را به یکی از بزرگ‌ترین عرضه‌کنندگان گوهر و سنگ شفابخش در دنیا تبدیل کرده است. همچنین در یونان باستان مردم بر این اعتقاد بودند که همراه داشتن سنگ‌ها و مصرف پودر آنها به صورت خوراکی، ارواح پلید را از آنها دور نگه می‌دارد و به این ترتیب از انواع بیماری‌ها، چشم‌زخم‌ها، بلایا و فجایع درامان می‌مانند. صحبت از قدرت وی‍ژه و منحصربفرد سنگ‌های شفابخش تنها در میان عامه مردم نبوده و افرادی مثل ارسطو، فیلسوف مشهور یونانی نیز از قدرت ویژه و منحصربفرد سنگها صحبت کرده‌اند. مردمان روم باستان نیز تحت‌تاثیر اعتقادات یونان و دیگر تمدن‌های باستانی، برای رفع بیماری و داشتن اقبال خوب برخی سنگ‌های صیقلی را در جنگ‌ها با خود حمل می‌کردند.

ایرانیان و سنگهای درمانی
ایرانیان نیز به‌خصوص پس از اسلام توجه خاصی به خواص درمانی و متافیزیکی سنگ‌ها داشتند و در آثار متعددی به تاثیر این سنگ‌ها بر سلامت جسم و روح، اشاره شده است.
صباح‌بن‌عمران از جواهرشناسان عهد‌هارون‌الرشید عباسی و عطاربن محمد منجم و مولف کتاب «منافع‌الاحجار» از معروف‌ترین این افراد در آن دوره هستند اما در این میان بدون شک ارزشمندترین و مهم‌ترین کتاب‌ گوهرشناسی ایران کتاب «الجماهر فی‌الجواهر» ابوریحان بیرونی به عربی و رساله «تنسوخنامه ایلخانی» خواجه نصیرالدین طوسی به فارسی است.

حرفها علمی نیست
در کتاب‌های قدیمی طب و داروسازی همواره کنار نام برخی مواد و کانی‌ها اشاراتی به ویژگی‌های خاص آنها نیز شده است. مثلا وقتی نویسنده درباره لاجورد و خواص دارویی آن مطلبی آورده، کنار آن به این موضوع نیز اشاره کرده که اگر سنگ لاجورد روی انگشتر باشد، می‌تواند باعث آرامش فرد نیز شود. این نوع اشارات را می‌توانید در بخش‌های ابتدایی کتاب‌هایی مانند «مخزن‌الادویه» و «قرابادین کبیر» اثر عقیلی شیرازی و «تحفه‌المومنین» اثر حکیم مومن ببینید.

در واقع به نظر می‌رسد مهم‌ترین دلیل برای عدم شرح و بحث ویژگی‌های فرادارویی سنگ‌ها و کانی‌ها همین عدم اشراف کامل بر موضوع بوده باشد. بدون شک توضیح کامل این خواص به آگاهی از ماهیت، کیفیت و میزان تاثیرات نیاز دارد که در آن روزگار در دسترس نبوده است. نویسنده در این موارد حتی گاهی اشاره می‌کند که ویژگی ذکرشده در باور عموم مردم به این‌گونه است. در حال حاضر نیز در کشور ما با وجود تبلیغاتی که در مورد سنگ‌درمانی وجود دارد، همچنان شناخت و تسلط بر موضوع،‌ از دریچه علمی صورت نمی‌گیرد و بیشتر براساس باورهای گذشتگان شکل گرفته است.

البته در کشورهای اروپایی پیشرفت‌های فراوانی در زمینه سنگ‌درمانی، مکانیسم‌ها و علوم آکادمیک آن صورت گرفته که دامنه آن کمتر به کشور ما رسیده است.